Það er hugarstríð

Fanginn af ást er það sem við viljum, en við reynum ekki nógu mikið að viðhalda þessu og ætlumst til að þetta komi að sjálfu sér. Kannski finnur maður aldrei þann aðila sem maður vill hitta, þennan draumaprins eða þessa draumaprinsessu. Þetta er bara spurning um hvað þú ert tilbúin að fórna þér í og hvað þú ert tilbúin að gefa mikið af þér til þess að rækta hugtakið ást. Mætast á miðri leið og sýna hvoru öðru skilning á sínum áhugamálum og þörfum. Lífið getur ekki snúist um það að finna ástina, eignast og deyja síðan ellidauða. Það er ekki þannig í dýraríkinu, karldýrin berjast um hverja kjellingu og svo landa þeir í hana, hún eignast unga, hann vill ekkert með hana hafa, borgar ekkert meðlag og er bara sáttur við dráttinn. Nei þetta er nú ekki svona auðvelt. Er maður kannski bara óhamingjusamur af því bara? Lífið hefur upp á svo mikið að bjóða stóð í einni auglýsingu sem Linda P var í fyrir Rauða Krossinn. Ef lífið er skuldir, þurfa að eignast allt, himin háir vextir, verðbólga, hátt húsnæðisverð, sjúkdómar, stríð, hamfarir, ja þá heit ég Saddam Hussein. Ég veit ekki hvað ég á að segja, mér finnst margt ágætt við lífið og tilveruna en samt er eitthvað sem fær mann til að gera mann óhamingjusaman. Sagt era ð sálfræðingar geti hjálpað manni. Ég hef prófað það, virkar ekki á mig, kannski því að ég var ekki opinn fyrir því. Nei viðtal við einhvern kall sem tekur 5000 krónur á klukkutímann leysir ekki andlegan ágreining við sjálfan sig. Verður maður að hafa áhuga á einhverju, ég hef ekki áhuga á neinu, langar ekkert í skóla, nenni ekki að læra, en vill eiga peninga, en hvern andskotann hef ég að gera við peninga ef ég get ekki notið þeirra.  Ég segi bara, lifðu þangað til að þú dettur niður dauður, hvort sem þú ert sáttur við lífið eða ekki.